Modelvliegtuigjes op de hei

Twee van mijn vrienden woonden aan de rand van de Bussumse hei bij de Randweg. We deelden een hobby: het maken en laten vliegen van modelvliegtuigjes. Marcel, de technicus van ons drieën had een groot vliegtuig dat voorzien was van een motor, aangedreven door een kleine accu. Het model werd radiografisch bestuurd. De actieradius van het vliegtuigje werd  hoofdzakelijk bepaald door de duur van de accustroom en natuurlijk door de handigheid waarmee het model radiografisch werd gestuurd. Ging je met het vliegtuigje te ver weg dan reageerde het radiografisch signaal niet meer. Een ander probleem lag bij andere radiografisch bestuurde vliegtuigjes, die tegelijkertijd rondvlogen. Soms werd het vliegtuigje als het ware gekaapt door een andere zender en moesten we het vliegtuigje ver op de hei opzoeken. De uitgeputte accu deed het vliegtuigje neervallen. Tien minuten vliegen was wel de limiet maar we vermaakten ons er kostelijk mee.

Ikzelf had een eenvoudig zweefvliegtuigje ‘de Alladin’ een uiterst licht modelletje, dat het alléén van thermiek moest hebben. Het toestelletje werd met koord in de lucht opgetrokken en in het gunstigste geval kwam het na een paar minuten, met enkele fraai uitgevoerde rondjes, weer terug op de hei. De aardigheid was er niet minder om.
Pieter-Paul was de echte modelbouwer van ons drieën. Eerder had hij al en staaltje van zijn kunnen laten zien, door een werkend model van een korenmolen te maken. Dat model liet hij in de voortuin echt draaien op de wind. Een wonder van techniek. Hij kocht met verjaardagsgeld, een prachtige bouwdoos van een groot zweefvliegtuig, “de Passaat”. Hèt adres daarvoor was ‘de Speelkamer’, een bekende speelgoedzaak op de Huizerweg.  Ik hielp hem met het maken van de vleugel, die wel een spanwijdte had van 1,5m en waarvan de vleugeltips schuin naar boven stonden. De balsahouten latjes en ribben waaruit de vleugel was opgebouwd, dienden nauwkeurig aan elkaar te worden gelijmd en daarna nog mooi vlak te worden geschuurd.

Na vele weken werken was het model eindelijk klaar en was het moment aangebroken dat een proefvlucht zou worden gemaakt. Om het model terug te laten keren op de grond was een soort klein veermechanisme ingebouwd, dat het hoogteroer na enige tijd deed omklappen en zo het vliegtuigje weer naar de grond zou sturen. Ook dit zweefvliegtuig werd met een koord opgetrokken door over de hei te rennen. Ik hield het vliegtuig op, en met een mooie boog begon het met zijn tocht boven de Bussumse hei. Het was een plaatje en het prachtige, ranke zweefvliegtuig beschreef grote cirkels in de lucht. Hoger en hoger werd het opgenomen door een thermiekbel. Gefascineerd stonden we te kijken. Steeds hoger vloog het model, maar het zou nu wel eens tijd worden, dat het hoogteroer zou moeten omklappen. Dat gebeurde nièt en hoog in de richting van de Palmkazerne vloog het toestel, nog even als een stipje te zien, ’ins Blaue hinein’. Geluk en verdriet lagen toen dicht bij elkaar.
We bleven nog een tijd naar de blauwe lucht staren, maar van het mooie vliegtuig ontbrak elk spoor. Teleurgesteld liepen we naar huis .Mijn vriend had wél het bewijs geleverd dat hij een goed modelbouwer was! Een klein mechanisch foutje was echter fataal geworden voor een goede afloop.

Ik kom met hond en kleinzoon nog wel eens op de hei nabij de Randweg en het speeltuintje waar wij toentertijd onze vliegtuigjes lanceerden. Onwillekeurig speur ik de hemel af en denk terug aan de momenten van geluk en verdriet, die ik met mijn vrienden beleefde op de Bussumse hei. Ook mijn jeugd is vervlogen en er blijven slechts herinneringen.