Herrie op de hei

Eén van mijn fietstochten met mijn buurjongen Hans, voerde ons over de Crailoose hei met als eindpunt “Het Bluk”, een theehuis/kiosk waar we ons zelf trakteerden op een drankje of een ijsje. Hier werd ook de befaamde ‘Dennekoek’ verkocht, in mijn herinnering een grote platte schijf waar je wel een maaltijd aan had. Ondertussen was er al veel gebeurd.

Onze tocht voerde ons dwars over de hei en langs de oostzijde van het terrein van de Palmkazerne. Het leek erop dat daar een bombardement was uitgevoerd. Men had er, kennelijk om oefeningen te houden, ruines van huizen nagebouwd en omgeven met puin. Het geheel maakte een trieste indruk en het lawaai van ontploffingen kon je je er wel bij voorstellen. Het zou kunnen fungeren als een filmset van een oorlogsdrama. Even verderop stond een oude Sherman tank die als oefenobject door militairen van de Palmkazerne werd gebruikt. Later zou ik als dienstplichtig militair leren, dat tanks ook een achilleshiel hadden. Een molotovcocktail kon zo’n oorlogsmachine uitschakelen

Even verder op de hei kon je opgeschrikt worden door een wulpenpaar. Vogels met grote kromme snavels, die met veel herrie hun nest of jongen wilden beschermen. Korhoenders en wulpen kon je er in mijn tijd nog vinden op de hei, evenals kuifleeuweriken die druk dribbelend op de grond naar voedsel zochten.

Hans kon vogels waarnemen met een kleine prismakijker, ik moest het echter nog doen met een onhandige zeekijker, die als een auto-antenne diende te worden uitgetrokken. Het was een hele kunst daarmee een kleine vogel in het vizier te krijgen. Toch lukte het mij zo vogels waar te nemen en te determineren. Later kreeg ik de beschikking over een echte prismakijker 7x50, via het AH  PMC spaarsysteem, een wereld van verschil.
Ik herinner mij goed de eerste Geelgors, een geel vogeltje met een onmiskenbare zang dat we waarnamen bij het St.Janskerkhof juist voor ‘het Bluk’. We waren verrukt weer een nieuwe soort aan ons waarnemingslijstje te kunnen toevoegen. Vanaf het St.Janskerkhof voerde een zandpad naar beneden. Voor deze afdaling genoten we even van het prachtige landschap.

In de verte vóór ons lag het Baarnse Bos en theehuisje ‘Het Bluk, links was in de verte het restaurant ‘de Witte Bergen’ te zien, rechts in westelijke richting, waren de contouren van Hilversum zichtbaar. Ruim veertig jaar later kan ik dat prachtige Gooise landschapsbeeld nog in mijn geest oproepen !

De rit naar ‘het Bluk’ verliep verder voorspoedig en bestond uit één lange afdaling. Dat we de helling later weer óp zouden moeten gaan hinderde ons niet. Als Gooise jongens hadden we met het vele fietsen en het ‘beklimmen’ van het Laarder- en het Huizer hoogt kennelijk toen voldoende conditie opgebouwd.